تاثیر نانو ذرات هیدروکسی آپاتیت بر تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی به سلول های استخوانی در داربست های پلی کاپرولاکتون/کراتین/ هیدروکسی آپاتیت

بدن انسان به‌ طور خود به‌ خود قادر به ترمیم نقایص استخوانی کوچک است، درحالی‌که معایب استخوانی بزرگ بدون مداخلات پزشکی قادر به ترمیم نمی‌باشد. تلاش‌های صورت گرفته در جهت رفع این نقایص، منجر به پایه‌گذاری علم مهندسی بافت استخوان شده است. در این تحقیق، داربست های پلی‌کاپرولاکتون/ کراتین و پلی‌کاپرولاکتون/ کراتین/ هیدروکسی آپاتیت با روش الکتروریسی ساخته شدند و مورد ارزیابی قرار گرفتند. سپس جهت بررسی تمایز سلول‌های بنیادی، سلول‌های مزانشیمی مشتق از بافت چربی بر روی سطح داربست‌ها کشت داده شد و روند تمایز سلول‌های بنیادی مزانشیمی به سلول‌های استخوانی طی 7 و 14 روز توسط آزمون‌های آلکالین فسفاتاز و آلیزارین رد مورد بررسی قرار گرفت. افزایش فعالیت آنزیم آلکالین فسفاتاز، حضور مواد معدنی تشکیل‌شده و گسترده شدن رنگ قرمز-نارنجی بر روی سطح داربست‌های حاوی نانوذرات هیدروکسی آپاتیت که نشان از حضور Ca+2 بود، تمایز سلول‌های مزانشیمی به سلول‌های استخوانی را ثابت کرد. بنابراین نتایج حاصل از این تحقیق، داربست پلی-کاپرولاکتون/ کراتین/ هیدروکسی آپاتیت را بستری مناسب جهت رشد و تمایز سلول‌های بنیادی در مهندسی بافت استخوان معرفی می‌کند.